Haai haai, hier is ek weer!

Haai haai, hier is ek weer!

Ik zit hier nu al 1,5 week en heb het echt ontzettend naar m’n zin! Er is me verteld dat de eerste twee/drie weken echt wel moeilijk kunnen zijn, maar hier heb ik gelukkig nog geen last van gehad. Aan de ene kant voelt het alsof ik hier al heel lang ben, aan de andere kant dat ik net ben aangekomen (wat natuurlijk ook zo is). Ik leer de stad en de mensen steeds beter kennen en heb al aardig wat gedaan! Zal jullie een ‘kleine’ update geven!

Vorige week zijn we wat meer te weten gekomen over de doelgroep van het project waar we ons de komende maanden mee bezig gaan houden. De organisatie waarvan het project onderdeel is, heet the Chaeli Campaign. Deze organisatie is in 2004 door vijf meiden tussen de 6 en 12 jaar opgezet door de zusjes Chaeli en Erin en drie van hun vriendinnen. Chaeli heeft een beperking, waardoor ze in een rolstoel zit. De meiden zijn de Chaeli Campaign gestart om geld in te zamelen voor een gemotoriseerde rolstoel voor Chaeli. Dit hebben ze binnen zeven weken bereikt door zelfgemaakte ansichtkaarten te verkopen. De organisatie heeft zich enorm uitgebreid en er zijn veel verschillende projecten opgestart. Ze richten zich vooral op het samenwerken van het lichaam en de gedachten van beperkte kinderen en volwassenen. Daarnaast willen ze hen integreren in de maatschappij door onderwijs te geven en events te organiseren. Een klein stukje over de organisatie! Mocht het nog niet helemaal duidelijk zijn (kan ik me voorstellen want dat geldt op dit moment ook nog voor mij… die mevrouw praatte namelijk wel erg snel Engels) en iemand nog interesse hebben, dit is de website: http://chaelicampaign.co.za/ .

Vrijdag om 9.00 uur moesten we op locatie zijn. De locatie is een sportvereniging en hier wordt elke vrijdagochtend een ‘craft’ workshop gegeven aan verstandelijk beperkte volwassenen. Bij aankomst was er niemand aanwezig, typisch Zuid-Afrikaans hebben we gehoord. Nu ervaar ik eindelijk eens hoe irritant het is als iemand te laat komt. Dus jongens, sorry, ik ga hier echt meer m’n best op doen als ik thuis ben! (Maarja … a queen is never too late, right? ;-) ;-) )

Langzaam begon iedereen binnen te stromen. Verstandelijk en lichamelijk beperkte volwassenen, maar ook een aantal jongeren. Ze werden door hun ouders gebracht of zijn opgehaald door een busje. De beperkingen van de groepsleden zijn erg uiteenlopend. Ik weet niet precies wat voor beperkingen ze hebben. De reden hiervan is dat er geen onderscheid wordt gemaakt in de beperking die de jong volwassenen hebben. Ze willen iedereen gelijk behandelen en daarom wordt hier vaak niet naar gevraagd.

De begeleidster kwam gestrest binnen; ‘eerst helpen de spullen uit de auto halen, dan stel ik me voor.’ We werden meteen aan het werk gezet; ‘leer de groep armbandjes maken.’ Uhmmm… leer ze wat?!? Met wat touw, stokjes, kraaltjes en een handleiding werden we naar een hoekje gestuurd. Of we even een workshop armbandjes konden geven. Gelukkig hadden we al snel door hoe het werkte en moet ik eerlijk zeggen dat ik het heel leuk vond om de armbandjes te maken. Nu nog even in Jip-en-Janneketaal uitleggen aan de groep… in het Engels… M’n Engels gaat al aardig vooruit, maar hoe ik knoop, touw, lus of rijgen zeg.. I DON’T KNOW!!! Gelukkig werd ik geholpen door de lieve groep, maar ik kan me voorstellen dat ze er maar weinig van snapten. We hebben ons verdeeld over de groep en ze persoonlijk begeleid. Ik hielp een meisje met syndroom van Down, echt een schatje. Ze was gekleed als een soort roze motormuis. Na goed concentreren en met wat hulp kreeg ze door hoe het armbandje gemaakt moest worden. Missie geslaagd!

Aanstaande vrijdag hebben we een gesprek met onze begeleider over het onderzoek. Ik denk dat we gaan onderzoeken of de workshops echt een bijdrage leveren aan de ontwikkeling van de cognitie van de verstandelijk beperkte en hoe we dit kunnen bevorderen. We gaan het in ieder geval nog horen.    

Zaterdag hebben we de stad verder verkend met de hop on, hop of bus. Zo’n grote, rode bus met een open dak. Die hebben ze ook gewoon in Afrika! We zijn geëindigd in Waterfront, een erg gezellig, maar toeristisch plaatsje met een grote shoppingmall. Omdat we op tijd klaar waren wilden we de zonsondergang bekijken op de Signal Hill. Dit scheen niet zo’n lange hike te zijn, ongeveer driekwartier. Na wat boodschappen gedaan te hebben (stokbrood ZONDER aioli!!!:-( dat heb ik hier nog niet kunnen vinden) kon de klim beginnen. Na een steile straat stonden we al puffend aan de kant. Als we de zonsondergang wilden zien zouden we het nooit redden; dan maar een uber (voor opa en oma’s: dit is een soort goedkope taxi!)! Heel handig die dingen. Ze staan binnen vijf minuten voor je neus en zetten je gewoon af boven aan de berg:-D. Het uitzicht was heel mooi. We hebben lekker gegeten (inderdaad Kir, als die kaken maar op en neer kunnen gaan ^^) en waren gelukkig nog op tijd voor de zonsondergang!

Zondag was Lau jarig. 26 jaar is ze geworden, de oma van de groep!!! ’s Ochtends ben ik gaan hardlopen en liep ik langs het hockeystadion waar een vrouwenteam aan het trainen was. Omdat ik hier graag een beetje fit wil blijven en het liefst wil hockeyen ben ik even gaan kijken. Zag er aardig uit… Een man langs de kant vertelde me dat dit het nationale team is van Zuid-Afrika! Vandaar! Omdat de afstand zo groot is traint de ene helft van het team op zondag in Kaapstad, de andere helft in Johannesburg. Aanstaande zondag gaan Lau en ik nog even langs om te vragen of het misschien mogelijk is om een keer mee te trainen. Zal wel iets te hoog gegrepen zijn en of het mag weet ik niet, maar niet geschoten is altijd mis!

In de middag zijn we naar een activiteit van de organisatie gegaan, namelijk dansen met kinderen in een rolstoel. Dit was erg indrukwekkend. De kindjes waren super enthousiast en erg gemotiveerd. Eén koppel doet zelfs mee aan wedstrijden en is geselecteerd voor een toernooi in Amsterdam volgend jaar! Maar ook wij moesten onze ‘soepele’ heupen showen… we leerden verschillende dansen, zoals de chachacha en de tango. Volgens mij waren de tenen van de jongen waar ik mee danste blauw, maar dat mocht de pret niet drukken. Uiteindelijk durfde ik zelfs een jongetje mee dansen te vragen! Huppelend en een beetje stroefjes ging ik door de zaal, de danspasjes totaal vergeten. Voor het jongetje (Puta is z’n naam) is het best zwaar om te dansen. Hij moet zijn arm- en buikspieren goed aanspannen om zichzelf mee te sturen. Het was heel leuk om te zien hoe alle kindjes zo genoten van de activiteit. Er wordt veel gelachen, gegeten en natuurlijk gedanst. Ik denk dat ik hier zeker nog een keer naar toe ga.

Voor Lau’s verjaardag hebben we weer lekker gebraaid. Hamburgers en pizza’s stonden nu op het menu. Het was lekker weer, er stond leuke muziek op en er was heel goed gezelschap! De avond eindigde met Hollandse meezingers en natuurlijk een potje poolen in onze stamkroeg ‘The Stones’!

De dag na deze gezellige avond hebben we de Lions Head beklommen! Wat was dat gaaf zeg! Het opstaan verliep wel wat moeizaam, na ongeveer 1,5 uur slaap… De wekker stond om 04.20 uur, omdat we om 06.20 uur bovenop de berg wilden staan voor de zonsopgang. Je kan je misschien wel voorstellen hoe veel zin ik had om die berg te beklimmen toen de wekker ging… niet zo. Na mezelf een schop onder m’n kont te geven heb ik toch maar m’n sportkleding aangetrokken. De hike kon beginnen. Omdat we iets later dan gepland startten,  begonnen we als een stelletje hyena’s die berg op te lopen. We hadden niet gedacht dat het gelijk zo stijl omhoog ging en voor we het wisten stonden we puffend en hijgend stil. Tempootje moest iets lager wilden we de top überhaupt nog halen. De hike was goed te doen. Het laatste stuk was wel even klimmen, maar dat was eigenlijk ontzettend vet! En we hebben de zonsopgang PRECIES gered! Toen we net boven op de top aankwamen ging de zon op! Dat was wel een hele gave ervaring. Een soort extra beloning na de klim! Op het topje van de Lions Head hebben we natuurlijk een kleine fotoshoot gedaan, van het uitzicht genoten en weer naar beneden geklauterd. Ook zijn we op zoek gegaan naar Wally’s Cave. Dit is een grot waar je het mooiste uitzicht hebt op de Table Mountain, maar wel buiten de route! De Cave was best moeilijk te vinden en het heeft wat gevloek en gezweet gekost (hè Jorrrr.. “WE ZIJN ER KLAAR MEE!!!”), maar we hebben ‘m gevonden! En het was het 100% waard! Echt een prachtig uitzicht en een heerlijk rust plekje. We kwamen alleen wel een artikel tegen dat de hike naar Wally’s Cave sinds gisteren gesloten is in verband met slijtende en loszittende stenen….. woepsssss..

Na de hike hebben we lekker uitgerust op Cliften Beach, in 30 graden (wil jullie verder niet jaloers maken hooooor^^). Een dag om niet snel meer te vergeten!!

Vandaag gaan we even met het projectgroepje bij elkaar zitten om te brainstormen over het project. Of toch gewoon lekker ontbijten en kletsen…? Het voelt nu in ieder geval nog aan als één grote vakantie. Als het goed is gaat dit volgende week veranderen…. Daar gaan we nog maar even goed van genieten dan!^^ Vanmiddag hebben Lau en ik een afspraak om een auto te huren de komende periode! Ze rijden hier links, dus dat zal wel even wennen zijn…! Een all-risk verzekering afsluiten lijkt ons een goed plan.

Geniet jou dag, en ek sal jou volgende week ’n brief skryf!

Drukkies en soentjes XXXXXX